Het moederschap is iets geks. Je bent constant nieuwsgierig naar de volgende mijlpaal van je kind. Maar tegelijkertijd wil je dat de tijd stopt, en wel NU!
Dit fenomeen begint al sinds de geboorte van je kind. Elke moeder (en vader) kent dit wel. Al sinds je kind geboren is, zit je in een tweestrijd. Ik denk dat er maar weinig ouders zijn die de kunst van “living in the moment” beheersen.
Of ben ik nu heel pessimistisch?
Hoe het ook zij, ik ben zeker nooit het soort mama geweest dat kon genieten van elk moment. De paradox waarover ik hier schrijf, is bij mij altijd aanwezig geweest!
De gedachtengang
Oeeew hoe lang nog wachten op haar eerste lachje. Oh wanneer zou ze dan kunnen rollen? Ik kan niet wachten tot ze kruipt! Wanneer zal mijn kleintje nu eindelijk beginnen stappen?
Ik was voortdurend aan het wachten op de volgende stap. De volgende mijlpaal! Go, go, go!
Maar dan, vooral bij mijn tweede, begon het bij mij door te dringen.
Wait a minute! Wacht eens even! Niet zo snel groeien kleine man. Blijf toch maar even klein! Ik wil nog even genieten van je schattige praat. Nog lekker knuffelen in de zetel. Ik wil je ook nog kunnen dragen naar bed. Niet te snel!
Diegene die mij kennen zullen nu denken: “Yeah right! Jij kon niet wachten tot ze beiden uit hun terrible two, three, four …. kwamen!”
Oké, dat is zeker waar! Ik ben nooit verlegen geweest om openlijk te klagen over het moederschap. Over de verschillende ‘fases’ waar we door moesten.
En ik kijk nog steeds héél enthousiast uit naar de volgende mijlpaal, het einde van een bepaalde fase.
Maar ik besef nu wel dat ik de tijd niet meer kan terug draaien.
Heel vaak kijk ik dan naar die twee bengels van mij en denk ik: “Jullie zijn zo gegroeid!”, “Niet te snel gaan mannekes!”
Ik heb er gewoon nog niet lang genoeg van kunnen genieten. En deze gedachten duiken dan vooral op wanneer ze als engeltjes liggen te slapen.
Dit gevoel steekt ook de kop op wanneer ik foto’s en video’s bekijk van de voorbije jaren. Dan kan ik wel janken!
Ooooooooh zo schattig! Ik wou dat ze terug zo klein waren!
En dan word ik overspoeld door angst. Angst dat ik dingen ga vergeten uit hun kindertijd. Angst voor de toekomst. De woorden ‘Kleine kinderen, kleine zorgen. Grote kinderen, grote zorgen” spoken dan door mijn hoofd. Maar goed, dat is een heel ander onderwerp!
Note to self!
Geniet van de tijd met de kids!
Ze worden sneller groot dan we zelf in de gaten hebben. Laat dingen los, en geniet van het moment!
Stop met verlangen naar de volgende mijlpaal, de volgende fase. Geniet van de periode waar je nu in zit. Zonder je druk te maken om kleine dingen. Let it go, let it go!
En mama’s, hoe ervaren jullie deze paradox van het moederschap? Ik lees jullie reacties graag!
Ja, deze paradox is zeker herkenbaar. Maar het hele moederschap is 1 grote paradox. Hoe vind je deze: je moet je kinderen zo goed opvoeden, dat je ze kunnen verlaten…..
Lekker dan.
En het is nog waar ook.
Hopelijk komen ze dan nog geregeld op bezoek met kleinkinderen hihi.
Mij valt het op als ik naar de voeten kijk van mijn prinses. Jeetje zijn die gegroeid zeg! Ik probeer te genieten van de leuke dingen van het groot worden (de zelfstandigheid bv) al prikt het wel een beetje..
Ja! Dat van de voeten heb ik ook. Hahaha. Die kindjes worden snel groot!